A preparación máis laboriosa era a das bouzas.
Primeiramente rozábase a maleza existente coa axuda de fouces, que se levaba en
carros para estrar as cortes. Logo, valéndose de legóns e aixadas, cavábanse os
terróns e deixábanse secar. Unha vez secos, amontoábanse en borreas e queimábanse.
A cinsa obtida estendíase polo terreo e servía de fertilizante.
Asucando co arado romano |
Na terra que se cultivaba anualmente, o normal
era empregar a rotación de cultivos. Deste xeito, na que un ano se sementaba
centeo, ao seguinte botábase millo; mentres que na que se plantaba trigo, a
sementeira seguinte era de patacas.